Η πρώτη «αδικία», το καλωσόρισμα μου στην κοινωνία
Πήγα μικρό σχολείο, γεννήθηκα Φεβρουάριο και αυτό για εκείνα τα χρόνια σήμαινε πως είχα κερδίσει χρονιά.
Έτσι λοιπόν, 5μιση χρονών ήμουνα στην πρώτη δημοτικού, ένα μικροκαμωμένο παιδάκι που μάλιστα για να φτάνω στο θρανίο η δασκάλα μου, μου έδωσε τη δική της καρέκλα!!
Αρχίζοντας το σχολείο άρχισα και τα αγγλικά. Κοντά στο σπίτι μας ήταν το φροντιστήριο αγγλικών που όλοι μας οι φίλοι πήγαιναν. ‘Iσως και το πιο “διάσημο” φροντιστήριο ξένων γλωσσών στην περιοχή.
Σε αυτό λοιπόν πήγα και εγώ μαζί με την αδελφή μου.
Φανταστείτε ένα εξαιρετικά μικρό παιδάκι με μακριά μαλλιά και ένα τεράστιο χαρτοφύλακα να πηγαίνει για αγγλικά. Αστείο το θέαμα!
Με πήγαινε η αδελφή μου, είχανε σχεδόν τις ίδιες ώρες μάθημα εκτός από μια ημέρα που ήταν απόγευμα το μάθημα και με πήγαινε η μαμά μου.
Τα πράγματα τότε ήταν πιο εύκολα, δεν υπήρχε κάτι να φοβηθούμε και φυσικά οι δρόμοι που περνάγαμε για να πάμε δεν ήταν με πολύ κίνηση ή καλύτερα δεν είχαν καθόλου κίνηση. Άλλωστε περνούσαμε και από το σπίτι της καλύτερης φίλης της αδελφής μου να πάρουμε και εκείνη και την αδελφή της, η οποία ήταν δική μου συμμαθήτρια αλλά δε μιλούσαμε, δεν ταιριάζαμε!!, και πηγαίναμε 4 κοριτσάκια.
Τα αγγλικά μου αρέσανε πολύ, μου άρεσε η αίθουσα που γινότανε το μάθημα, μου άρεσαν τα τραγούδια που μαθαίναμε, οι ασκήσεις… όλα μου αρέσανε.
Ήμουνα άριστη μαθήτρια στα αγγλικά, συνέχεια ρώταγα την αδελφή μου που ήταν δυο τάξεις πάνω από εμένα και είχα τα δικά της βιβλία, να με βοηθήσει να κάνω και το παρακάτω μάθημα για να είμαι έτοιμη, να το ξέρω.
Οι γονείς μου ήταν χαρούμενοι, κάθε μήνα που πήγαιναν να πληρώσουν άκουγαν, τα καλύτερα φυσικά για τη Βούλα ( πάντα σπασικλάκι ήταν η αδελφή μου) αλλά για εμένα πια έδινε ρεσιτάλ η κα Φανή, μιλούσε για χάρισμα στις ξένες γλώσσες!
Μάλιστα η κα Φανή ( η δασκάλα μου) κάποια στιγμή συζήτησε με τον μπαμπά μου πως καλό θα ήταν να κάνω κάποια λίγα μαθήματα το καλοκαίρι και έτσι να μην κάνω τη β προκαταρκτική και να πάω κατευθείαν στην α κανονική την επόμενη χρονιά. Αστέρι ήμουνα λέμε!
Το τετράδιό μου εκείνης της χρονιάς το έχω ακόμα, είναι το πιο καλογραμμένο τετράδιο που πέρασε ποτέ από την μαθητική μου ζωή.
Εκείνη την εποχή άνοιξε απέναντι από το φροντιστήριο μας ένα καινούργιο και μεγάλο βιβλιοπωλείο. Στο φροντιστήριο έφεραν βιβλία αγγλικών, μικρές ιστορίες στα αγγλικά, από το βιβλιοπωλεία για να μας προτείνουν να τα αγοράσουμε. Marketing της εποχής ήταν αυτό, τα στέλνουμε στα παιδιά για να τα ζητήσουν από τους γονείς τους και άρα να τα αγοράσουν.
Τα βιβλία αυτά ήταν πανέμορφα, με υπέροχες εικόνες, με καταπληκτικό χαρτί ήταν τέλεια αλλά ήταν και πολύ ακριβά.
Αυτή η εποχή που τώρα τη νοσταλγούμε όλοι όσοι τη ζήσαμε, ήταν πολύ δύσκολη εποχή οικονομικά, και πολύ περισσότερο για μια οικογένεια με δύο παιδιά.
Αυτά τα βιβλία λοιπόν ήταν πολυτέλειες, ή στην καλύτερη περίπτωση ήταν ιδέες για δώρα σε γιορτή ή γενέθλια αλλά ένα άντε το πολύ δύο, όχι όλο αυτό το κουτί όπως μας τα παρουσιάζανε τότε μέσα στην αίθουσα.
Από τη στιγμή που τα έφερε στο μάθημα ήταν πάντα πάνω στη έδρα και μπορούσαμε στο διάλειμμα, αν θέλαμε, να τα ξεφυλλίσουμε αλλά μόνο αν ήταν και η κυρία μέσα.
Τα ήθελα σαν τρελή αλλά ήμουνα και πολύ περήφανη ή καλύτερα ψωροπερήφανη (ακόμα το έχω αυτό!) και δεν πήγα ούτε μία στιγμή στην έδρα για να τα ξεφυλλίσω αρκέστηκα να τα βλέπω στην παρουσίαση ( τύπου Κρίστα ) που μας έκανε σε κάθε αρχή μαθήματος η καθηγήτρια.
Με τα πολλά φτάσαμε στο καλοκαίρι της πρώτης χρονιάς στα αγγλικά.
Και εδώ έρχεται η μεγάλη ανακοίνωση: Ο άριστος μαθητής από κάθε τμήμα θα πάρει δώρο το κουτί με αυτά τα βιβλία.
Θα δίναμε «εξετάσεις» γραπτές και προφορικές και ο μαθητής, μαθήτρια με βαθμό 20 θα έπαιρνε το κουτί με τα 4 βιβλία για δώρο.
Η εκδήλωση μάλιστα θα γινότανε στο ξενοδοχείο ΚΑΡΑΒΕΛ, θα ήταν ουσιαστικά ένα πάρτι για τους μαθητές και τους γονείς τους.
Το είχα, ήμουνα σίγουρη, ήξερα πως το βραβείο θα το κέρδιζα, τα βιβλία θα ήταν δικά μου!
Ήταν το μοναδικό θέμα συζήτησης στο μεσημεριανό τραπέζι, το βραβείο μου, τα βιβλία η επιτυχία μου.
Την τελευταία μέρα στα αγγλικά, μας δώσανε ένα φάκελο να τον πάμε στους γονείς μας. Ήταν Παρασκευή και τη Δευτέρα θα ήταν η βράβευση των καλύτερων, δηλαδή η δική μου και των υπολοίπων, γιατί δεν σας το είπα, πήρα 20 και στα προφορικά και στα γραπτά της τάξης μου.
Η μέρα του πάρτι έφτασε, θα πηγαίναμε μαζί με την Κατερίνα και την Ελένη ( τη συμμαθήτρια μου που δεν ταιριάζαμε ) και τη μαμά τους που έκανε παρέα η μαμά.
Το πρωί πήγαμε να πάρουμε φόρεμα και για μένα και για την αδελφή μου από το γνωστό κατάστημα της περιοχής «ΝΕΟΤΕΡΙΣΜΟΙ ΖΑΦΕΙΡΗΣ», μην το γελάτε, μεγάλο όνομα ο Ζαφείρης εκείνη την εποχή στου Ζωγράφου, υπέγραφε τη μόδα όχι αστεία!
Το δικό μου ήταν κίτρινο με λουλούδια και της αδελφής μου γαλάζιο, εγώ πήρα και λαστιχάκια μαργαρίτες για να κάνω κοτσιδάκια.
Δεν κρατιόμουνα.
Στην άκρη, έρχεται η νικήτρια, έρχεται η άριστη, να πάρει το κουτί με τα βιβλία έτσι ένοιωθα.
Το ξενοδοχείο από το σπίτι ήταν πολύ κοντά, σχεδόν δίπλα. Μια βόλτα ουσιαστικά που η αδελφή μου την έκανε χέρι χέρι με τη φίλη της και εγώ χέρι χέρι με τη μαμά γιατί είπαμε με την Ελένη δεν κάναμε παρέα.
Το ξενοδοχείο γεμάτο από κόσμο, μαμάδες κυρίως και παιδιά, είχε πορτοκαλάδες, παγωτά, καφέδες και πολλά γλυκά. Τριγυρνούσαμε όλα γύρω γύρω ευτυχισμένα.
Μπήκα με τον αέρα του νικητή, το χαμόγελό μου ήταν πιο μεγάλο και από εμένα. Ήμουνα με το μπουκάλι της πορτοκαλάδας στο χέρι και περίμενα να ξεκινήσουμε κάνοντας μπουρμπουλήθρες με το καλαμάκι μου.
Πάνω σε ένα τραπέζι ήταν τα κουτιά με τα βιβλία, μόνο εκείνη τη στιγμή πήγα κοντά και τα έπιασα. Τέσσερα μικρά βιβλιαράκια των 30 σελίδων το καθένα περίπου, με χαρτί απαλό και μυρωδάτα και με εκείνες τις καταπληκτικές εικόνες.
Ήταν δικά μου, το ήξερα!
Και ξεκινάμε, στην αρχή η κα Φανή έλεγε κάτι μεγαλίστικα, ακαταλαβίστικα και μετά θα άρχιζε η ανακοίνωση των ονομάτων, ένα παιδί από κάθε τάξη.
Εγώ πρώτη προκαταρκτική άρα εγώ θα ακουγόμουνα πρώτη!
Αμ δε!!
Στην δική μου τάξη λοιπόν εγώ και η Ελένη ισοψηφήσαμε λέει, και μετά από κλήρωση, λέει, κέρδισε η Ελένη!!!
Ακόμα και τώρα θυμάμαι που κοίταζα τη μαμά μου, δεν καταλάβαινα, είχα άριστα, ΑΡΙΣΤΑ και έχασα τα βιβλία γιατί έγινε κλήρωση!!
Η μαμά μου μόνο χαμογελούσε, δεν μπορούσε να πει τίποτα εκείνη τη στιγμή ήταν δίπλα στη μαμά της Κατερίνας και της Ελένης που έκαναν σαν τρελές από τη χαρά τους.
Μου έμεινε η πορτοκαλάδα, το φόρεμα, και τα κοτσίδια. Α ναι μου έμεινε και ο αέρας του νικητή, του βλάκα νικητή.
Δε θυμάμαι πως φύγαμε, δεν θυμάμαι αν φύγαμε μαζί με τα κορίτσια, τις νικήτριες, αν και νομίζω πως μας πήρε η μαμά και φύγαμε νωρίτερα.
Στο σπίτι μας περίμενε κρέμα καραμελέ στο μπαλκόνι και δυο μεγάλες αγκαλιές της μαμάς και του μπαμπά όταν ήρθε.
Με τον μπαμπά και την κα Δήμητρα στην κουζίνα, η μαμά είπε τι είχε γίνει και γιατί ήμασταν και οι δύο σαν βρεγμένα γατιά. Στις εύλογες ερωτήσεις της κας Δήμητρας «γιατί έγινε αυτό» γιατί όπως και να το κάνουμε έβγαζε μάτι, ήρθε για απάντηση, ο φάκελος που έφερα εγώ στο σπίτι την τελευταία μέρα των αγγλικών. Ήταν μια επιστολή που καλούσε τους γονείς να ΠΡΟΠΛΗΡΩΣΟΥΝ τα δίδακτρα, ΌΛΑ ΤΑ ΔΙΔΑΚΤΡΑ της επόμενης χρονιάς για να έχουν κάποιο ποσοστό έκπτωσης, κάτι που φυσικά δεν ήταν εύκολο από όλους να γίνει αυτό, πόσο μάλλον από οικογένεια με δύο παιδιά.
Ο μπαμπάς τους όμως ( διευθυντής τραπέζης ) μπόρεσε και το έκανε, τη Δευτέρα το πρωί! Το είπε η μαμά τους στη μαμά μας μόλις μπήκαμε στο ξενοδοχείο για αυτό η μαμά είχε αυτό το παγωμένο χαμόγελο, ήξερε. Κι έτσι η «κλήρωση» ανάμεσα σε εμένα και την κόρη τους ήταν η μόνη λύση!
Όπως έμαθα αυτή η «κλήρωση» έγινε και ανάμεσα σε άλλα δύο παιδιά και πάλι, τι τύχη, αυτό που προπλήρωσε, κέρδισε.
Θύμωσα, δεν ήθελα να ξαναπάω αγγλικά και φυσικά δεν ήθελα να ξαναπάω εκεί. Δεν μπήκαν στον κόπο να μου εξηγήσουν τότε τι ακριβώς είχε γίνει και καλά κάνανε, δεν θα καταλάβαινα.
Το μόνο που μας είπαν τότε είναι πως μερικές φορές δεν έχουμε την τύχη με το μέρος μας αλλά αυτό γίνεται μόνο μερικές φορές. Επίσης μας είπανε πως δεν παίζει ρόλο αν δεν κερδίσαμε το «βραβείο» αφού έτσι και αλλιώς το 20, το άριστα, το έχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει.
Ήταν καλοκαίρι, κάτι τα παιχνίδια, κάτι η θάλασσα, κάτι οι διακοπές ξεχάστηκε ή καλύτερα μαλάκωσε αυτό το χαστούκι.
Μετά από χρόνια που το συζητούσα με τη μαμά μου αναρωτιόμουνα, αφού μπορούσε να προπληρώσει για δύο παιδιά έναν ολόκληρο χρόνο, τι θα τον πείραζε να πάει να τους πάρει και αυτά τα βιβλία και να αφήσει να κερδίσουν το βραβείο τα άλλα παιδιά δηλαδή εμείς που είχαμε ΟΝΤΟΣ τα 20? Και φυσικά η μαμά μου, πολύ σοφά μου απάντησε, το θέμα δεν ήταν να αγοράσει μόνο τα βιβλία αλλά και τα βραβεία!
Η κοινωνία μου έκλεισε το μάτι με ένα πονηρό χαμόγελο για πρώτη φορά.
Βασιλική
#school #education #student #students #teacher #learning #kids #children #fun #friends #vintage #s #retro #vintagestyle #style #love #oldschool #mywayoflife #vassiliki
Comments