Χα χα, έφτασε αυτή η ώρα.
Το κέικ είναι ότι αγαπάω περισσότερο σε γλυκά. Να μυρίζει βούτυρο και βανίλια. Ότι και αν προσθέσει κάποιος σε ένα κέικ εμένα μου αρέσει. Πορτοκάλι, λεμόνι, κακάο, σοκολάτα, μαρμελάδα, γλάσο, άχνη ζάχαρη... οτιδήποτε, λατρεύω τα κέικ.
Αχ εκείνα τα παλιά κέικ που έφτιαχνε η μαμά μου τι υπέροχα που ήταν.
Κέικ είχαμε πάντα στο σπίτι, είτε είμασταν μπροστά όταν φτιαχνότανε είτε είμασταν στο σχολείο εμείς, το βρίσκαμε έτοιμο όταν γυρνούσαμε.
Οι καλύτερες στιγμές βέβαια είναι εκείνες που είμασταν και εμείς εκεί, για εμάς ήταν οι καλύτερες για τη μαμά και την κα Αγγελική πάλι δεν ξέρω!!
Αυτά ήταν τα βήματα της μαμάς μου για το πετυχημένο κέικ που θυμάμαι από εκείνο το Πάσχα στου Ζωγράφου.
Πρωί στο σπίτι, στην κουζίνα, η κα Αγγελική και η μαμά πίνουν καφέ και καπνίζουν χασκογελώντας σιγανά.
Είναι τέλος άνοιξης με την πόρτα της κουζίνας ανοιχτή, είναι η εβδομάδα μετά το Πάσχα.
Το κουβεντολόι καλά κρατεί εκεί μέσα αφού η κα Νίνα έχει φροντίσει να κάνει εκείνο το Πάσχα διαφορετικό για όλη την πολυκατοικία!!
Η μαμά και η φίλη της μαζεύτηκαν από πολύ νωρίς το πρωί στην κουζίνα για καφέ και φυσικά για "ανάλυση" γεγονότων, μεγάαααααλη ανάλυση!!
Σιγά σιγά οι ρυθμοί στο σπίτι θα αλλάξουν, ξυπνάμε εμείς, ξυπνάνε και κατεβαίνουν τα παιδιά της κας Αγγελικής, γενικά το σπίτι γεμίζει φωνές και αφού σχολείο δεν είχαμε θα τριγυρνούσαμε εκεί στα πόδια τους μέσα.
Εύκολη λύση λοιπόν, θα φτιάξουμε κέικ. Ανασύσταση της ομάδας.
Το μεγάλο μίξερ μαζί με τα υλικά κατεβαίνουν από τον 4ο για το κέικ της κας Αγγελικής και στον 3ο βγαίνουν από το ψυγείο και τα ντουλάπια τα υλικά για το δικό μας.
Ξεκινάμε!
το χαρτί με τη συνταγή βγήκε από το συρτάρι, ο φούρνος άναψε για να είναι έτοιμος και βγήκαν η φόρμες μια στρογγυλή με τρύπα στη μέση και μια στενόμακρη.
Ένα μεγάλο μπολ κουταλάκια και μια παμπάλαια ζυγαριά που τώρα πια δεν υπάρχει δυστυχώς.
Η συνταγή δεν ήταν τίποτα το φοβερό, ήταν η συνταγή από το σακουλάκι του αλευριού αλλά η μαμά μου είχε μειώσει τα αυγά το βούτυρο και τη ζάχαρη αναλογικά για να είναι πιο ελαφρύ και αφού αυτή η μείωση είχε πετύχει, την ακολουθούσαν πιστά.
Μαγική στιγμή, βούτυρο και ζάχαρη για να χτυπηθούν στο μίξερ.
Τι υπέροχη γεύση, τι τέλειο χρώμα, τι υπέροχη υφή.
Κάθε που σταμάταγε για λίγο το μίξερ χώναμε τα χέρια μας και τρώγαμε!
Με τα χέρια?? Ναι ναι ναι με τα χέρια, ποιος να μας προλάβει? Όλο θα μπορούσα να το φάω.
Το άφηναν στην άκρη για να κάνουν τα αυγά μαρέγκα ( ναι ναι κάνανε και μαρέγκα κάνανε ότι καλύτερο μπορούσαν ) και δεν μπορούσαν να μας σταματήσουν, με ένα ΜΗ στο στόμα ήταν όλη την ώρα!
Πολλές φορές βουτούσαμε ένα μεγάλο κουτάλι μέσα βαθιά βαθιά στο μπολ και χωνόμασταν κάτω από το τραπέζι της κουζίνας όλη την υπόλοιπη ώρα και το γλύφαμε.
Όχι ένα κουτάλι και οι δύο (η αδελφή μου και εγώ) αλλά από ένα κουτάλι η καθεμία μας!!
Ησύχαζαν μόνο όταν το βάζανε στις φόρμες.
Θυμάμαι καθόμουνα μπροστά από το φούρνο και το έβλεπα να ανεβαίνει και φώναζα "μαμά μαμά δε χωράει".
Δεν ξεκόλλαγα από τον φούρνο, δεν κουνιόμουνα, εκεί καθισμένο κάτω στο μωσαϊκό, μπροστά από τον φούρνο σαν τον πολεμικό ανταποκριτή να μεταδίδω στιγμή στιγμή, καρέ καρέ την άνοδο του κέικ μας.
Αλήθεια είναι πως τις ημέρες που είχαμε φτιάξει κέικ η μαμά μου μπορούσε να με ταΐσει οτιδήποτε ακόμα και ψάρια ( που από τότε δεν μου άρεσαν ΚΑΘΟΛΟΥ ) τίποτα δε με ένοιαζε αφού έπρεπε να φάω το φαί μου για να φάω κέικ, φέρε, και ψάρια φέρε και σπανακόρυζο φέρε και ρεβίθια φέρε και ότι δεν τρώω φέρτο θα το φάω να τελειώνουμε για την μεγάλη στιγμή, τη στιγμή που έχει στο πιατάκι κέικ.
Μια φέτα κέικ βανίλια λεμόνι ή πορτοκάλι και μια ακόμα φέτα με μαρμελάδα, συνήθως φράουλα.
Αυτή η γεύση, αυτή η μυρωδιά, αυτή η στιγμή, μαγική στιγμή, μια υπέροχη ανάμνηση.
Καθισμένες στο σαλόνι, με την τηλεόραση να παίζει Νάσο Αθανασιού, με την ΜΑΝΙΝΑ και την ΚΑΤΕΡΙΝΑ, δίπλα δίπλα εγώ και το αδελφάκι μου τρώγαμε κέικ χωρίς να κάνουμε φασαρία καμία, ούτε σελίδα στα περιοδικά δεν γυρίσαμε και αφού τελειώσαμε, ξυπόλητα για να μην ακουγόμαστε, γραμμή για την κουζίνα, η Βούλα σα μεγαλύτερη και πιο ψηλή ( αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή και το σκαμπό ακόμα πιο ψηλό από εμένα ήταν!! ) έκοψε κομμάτια και ξανάβαλε στα πιάτα μας και όχι... ποτέ δεν με αδίκησε, αντίθετα μετέφερε και το δικό μου πιατάκι στο σαλόνι για να μη μου πέσει!!
Έτσι λοιπόν, την Κυριακή ήταν η ώρα για να φτιάξω ξανά εκείνο το κέικ. Όχι δεν ήθελα να ξαναθυμηθώ ούτε να μελαγχολήσω, ότι έζησα τότε ήταν υπέροχο και δεν με ενδιαφέρει με νοσταλγία να το ξαναζήσω.
Την Κυριακή στα 55 μου πια μπορούσα να είμαι εγώ που το φτιάχνω και ταυτόχρονα εγώ που χωρίς ενοχές και χωρίς απαγορεύσεις, τρώω ασταμάτητα ΒΙΤΑΜ με Ζάχαρη. Δύο σε ένα!! Η τέλεια ζαβολιά, παρά τα 55.
Άλλωστε αυτή τη στιγμή, που θα φτιάξω κέικ και θα μυρίσει όλο το σπίτι βανίλια και πορτοκάλι την είχα στο μυαλό μου από τον Οκτώβριο που ξεκίνησα την ανακαίνιση, ήταν η σκέψη που με ηρεμούσε και μου έδινε υπομονή, "λίγο ακόμα και τελειώνουμε, λίγο ακόμα και θα φτιάξω κέικ" έτσι μου έλεγα και να, Κυριακή και το κέικ ψήνεται!!
Καλή εβδομάδα!
υγ.: Φυσικά και κράτησα εκείνη τη συνταγή που λέει πως το τέλειο κέικ θέλει ΒΙΤΑΜ.
υγ1.: Εκείνο το Πάσχα η κα Νίνα τάραξε την πολυκατοικία, μπορεί και όλα τα Ιλίσια, για ταινία ήμασταν!
Επανέρχομαι!!
Βασιλική
Comments