Ζωή μέχρι χθες! Γιάννης Ξανθούλης
Είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας!
Η Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του 60, μέσα από τα νεοκλασικά της Αχαρνών και τους πολυσύχναστους δρόμους στο κέντρο, μια Αθήνα και μια Ελλάδα γενικότερα, γεμάτη συντηρητισμό, ταμπού και φυσικά ανισότητες.
Μια εποχή με στεγανά που όλα όσα την χαρακτήρισαν ήταν στην υπερβολή τους, πολιτική σκηνή, ήθη, καθημερινότητα, και φυσικά μια έντονη εισβολή διαφορετικότητας που ερχόταν από την τέχνη, από τη μουσική το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Σε αυτή την εποχή ένα μικρό κορίτσι η Αμφιτρίτη Βράνη κάνει την επανάστασή της.
Βαδίζει όπως εκείνη νοιώθει κάνει επιλογές και προχωρά, μέχρι εκεί που μπορεί.
Θα βρεθεί για περίπου 8 χρόνια μακριά από τις εξελίξεις και την καθημερινότητα της, μέσα σε ένα κέντρο αποκατάστασης, που όμως και πάλι όταν θα σταθεί στα πόδια της θα κάνει τη δική της επανάσταση.
Παίρνει τη ζωή στα χέρια της ξανά και διεκδικεί τις εμπειρίες και τη γνώση μέσα από το γάμο της, μέσα από ταξίδια, από αναγνώσματα, από ανθρώπους από μνήμες.
Και έρχεται ξανά, στα 72 της χρόνια, απέναντι από το πατρικό της, από το σπίτι στην Αχαρνών για να πάρει πίσω και εκείνα τα χρόνια, εκείνα τα 8 χρόνια, που θεωρεί (και καλά κάνει και το θεωρεί), πως της ανήκουν.
Μια γυναίκα δυνατή χωρίς ηλικία ουσιαστικά, που και στα 72 της ξεκινά ή καλύτερα, συνεχίζει να προχωρά!
Βασιλική.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Κάποτε, λοιπόν, γεννήθηκε εν Αθήναις η Αμφιτρίτη Βράνη του Κυρίλλου… Διαισθητικά, χρειαζόταν την αλήθεια, όπως αυτή ξεπηδούσε από ασκημένες ζωές και επικίνδυνα πάθη. Όμως, δεν ήταν έτοιμη για κάτι τόσο τολμηρό. Παρ’ όλα αυτά, το ένστικτό της –φορτισμένο με ρομαντικά λάθη και έναν αισθησιασμό που την ξεπερνούσε– την έκανε να περιφρονεί το αστικό αμπαλάζ μιας συνηθισμένης ζωής εξ ονόματος του έρωτα. Κι επειδή ερωτεύτηκε τον έρωτα, πίστεψε πως ανέβαινε στα υψίπεδα μιας αιρετικής αγιοσύνης…
Δεν τη συγχώρησαν για την τόλμη της και δεν συγχώρησε κανέναν. Ούτε καν τον εαυτό της. Εκπαιδεύτηκε να επιζεί και να διαιωνίζει μια νοσταλγία πέρα από το χθες όπου στοίβαζε τα πάθη της.
Δεν έμενε τώρα παρά να αποδείξει ότι η φάλτσα ζωή της όφειλε να τη δικαιώσει, αν και κάλπαζε στην όγδοη δεκαετία της. Όμως, είχε κι ένα αξόδευτο στοκ νεότητας – κι αυτό ακριβώς ήταν το διαβατήριο που την έκανε προσβάσιμη στο ερεθιστικό ντόμινο των συμπτώσεων. Συμπτώσεις που θα τις έλεγες και εκκρεμότητες...
Όλα αυτά σε μια τωρινή Αθήνα, ασυγχρόνιστη με την αισθητική ηθική της, γεμάτη από ίχνη απόντων. Θα ψάξει τελικά τις αφορμές της απελπισίας της με επιείκεια, υπερασπιζόμενη όμως και τους θυμούς της.
Έτσι ήταν η Αμφιτρίτη-Ρίτα Βράνη. Μια γυναίκα που μπορούσε να διαπρέψει ως γιατρός, ως ηθοποιός, ως νεκρή και ως αστέρι σε έναν γαλαξία συμβάσεων. Προτίμησε την ανατροπή, αυτοσαρκάζοντας την αδιαπραγμάτευτη μοναξιά της και τις ήττες της, που τις έκανε να δείχνουν νικηφόρες. Κι έτσι συνεχίζει…
Commentaires