Ξαναγυρίζω σιγά σιγά στους ρυθμούς μου και στα βιβλία μου!
Ευτυχώς που και ο καιρός αλλά και οι βιβλιοθήκες με βοηθάνε για αυτή την μετάβαση ήρεμα και απλά.
Με το που διαβάζεις τον τίτλο και το οπισθόφυλλο αυτού του βιβλίου μια μικρή ζήλια σε τσακώνει. Βιβλιοπωλείο που διανυκτερεύει! Μαγικό από μόνο του.
Μου άρεσε, μου άρεσαν οι πρωταγωνιστές του γιατί είναι καθημερινοί άνθρωποι, είναι δίπλα μας κυριολεκτικά.
Η Θεολογία είναι ένα κορίτσι που την έχουμε γνωρίσει αν δεν υπήρξαμε και εμείς κάποια στιγμή στη θέση της, το σπίτι της είναι το σπίτι της Ελλάδας του 21ου αιώνα, ο Λεωνίδας υπάρχει εκεί έξω, τον έχουμε συναντήσει και αυτόν πολλές φορές και εκεί έξω είναι και όλοι αυτοί που το βαρύ Θεσσαλονικιώτικο βράδυ βρίσκουν στο «ΦΕΓΓΑΡΙ» έναν καναπέ για να πουν τις αλήθειες τους.
Αλήθειες δικές τους, αλήθειες δικές μας στο δικό τους στόμα, πράξεις τους και πράξεις μας, φόβους τους και φόβους μας κι όλα αυτά αβίαστα, απλά μέσα στη νύχτα και στην προστασία της ομίχλης αυτής της πόλης κάτω από τον ήχο που κάνει το αγγελάκι στην είσοδο και πολλές φορές είναι αρκετό για να σε ξυπνήσει.
Όσον αφορά την περιγραφή της πόλης είναι τόσο πραγματική που άρχισα να αναρωτιέμαι αν σε αυτόν τον δρόμο υπάρχει αλήθεια κάποιο βιβλιοπωλείο που δεν έτυχε να το προσέξω.
Διάβασα στο goodreads πως είναι ένα «feelgood» ελληνικό βιβλίο και θα συμφωνήσω με αυτή την άποψη.
Είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, ο λόγος του είναι τόσο απλός που συχνά νοιώθεις πως συνομιλείς και δεν διαβάζεις, η γλώσσα είναι αυτή που μιλάμε όλοι μας δεν έχει κανένα περιττό «στολίδι» καμία φανφάρα.
Είναι μια κουβέντα ή καλύτερα πολλές κουβέντες που κάνουμε όταν θέλουμε να πούμε αλήθειες χωρίς να χρειάζεται να ψάχνουμε να βρούμε τις «ωραίες» λέξεις για να τις ξεστομίσουμε (λίγο το τέλος του με χάλασε, αλλά λίγο πολύ λίγο), μια υπέροχη ιδέα, μια ιστορία που πατάει στην πραγματικότητα και σε ανθρώπους με αληθινή ζωή.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
«Η ανάγνωση, όπως και η συγγραφή, τελικά είναι αγρύπνια» λέει της Θεολογίας ο βαθυστόχαστος ιδιοκτήτης του Φεγγαριού, βιβλιοπωλείου που διανυκτερεύει για να βρίσκουν εκεί καταφύγιο οι αθεράπευτα βιβλιομανείς, και την προσλαμβάνει. Μια νύχτα που η πόλη δακρύζει από την πυκνή ομίχλη, το Φεγγάρι δέχεται κάθε είδους επισκέπτες: εραστές της λογοτεχνίας, προδομένες υπάρξεις, οικονομικούς και ερωτικούς μετανάστες, διανοούμενους και τύπους λαϊκούς, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες, ορθολογιστές και ρομαντικούς, ακόμη και ήρωες του Σαίξπηρ. Όλοι τους, μέσα στη ζεστασιά του Φεγγαριού, θα απλώσουν την προσωπική τους πραμάτεια, τις πληγές, τα όνειρα, τις χαρές και τις λύπες τους, αγωνίες, ελπίδες και δεδομένα και θα γεμίσουν τις ώρες της αγρύπνιας μέχρι ο ήλιος να λάμψει πάλι. Παρ’ όλο τον σχεδιασμό και τις λεπτομερείς ετοιμασίες, το ξεκίνημα ενός καινούργιου βιβλίου –όπως και η αναχώρηση για ένα ταξίδι– ποτέ δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί και αγνοεί παντελώς πού θα την οδηγήσει, σε ποια ακτή ονείρων θα την ξεβράσει μισοπνιγμένη από τη συγκίνηση, σε πόσες βουνοκορφές θα την ανεβάσει για να αγναντέψει τις πεδιάδες των ιστοριών κάτω από τα πόδια της.
Συνεχίζουμε!
Comments