"Και πρόσεχε να μην πετρώσεις"
Δεν το πίστευα πως θα έβρισκα και κάτι καλό σε όλο αυτό που ζούμε.
Αποφάσισα λόγω καραντίνας, να ξαναθυμηθώ κάποια βιβλία από τα παλιά και έτσι έφτασε και η ώρα για αυτό.
Το πρωτοδιάβασα το 1996 ( μόλις είχε βγει ), πριν από 24 χρόνια όταν και εγώ ήμουνα 26 χρονών.
Τώρα, στα 50 πια, μου φάνηκε πολύ διαφορετικό αλλά μου έκανε την ίδια αίσθηση σα βιβλίο.
Είναι από εκείνα που θες να τα τελειώσεις τη στιγμή που τα αρχίζεις, δεν θες να τα αφήσεις.
Είναι τόσο άμεση η γραφή του που νοιώθεις πως τη Δέσποινα την ξέρεις, πως θα περπατήσεις στου Ζωγράφου ή στα Ιλίσια και θα την βρεις μπροστά σου.
Είναι η καταγραφή μιας εποχής που λίγο πολύ όσοι ήμαστε στη δική μου ηλικία κάπως έτσι τη ζήσαμε.
Τα γεγονότα ήταν πολλά η εποχή ταραγμένη, οι εφημερίδες κρυμμένες μέσα σε αθλητικές, η καχυποψία καθημερινή συνήθεια, και η ιστορία έτρεχε!
Σε αυτό το βιβλίο, μέσα από όλα αυτά τα γεγονότα η καταγραφή της καθημερινότητας είναι δυνατή και πραγματική, οι μορφές και οι σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα στην οικογένεια το ίδιο, η κατάταξη των ανθρώπων σε βαθμίδες από κριτήρια ευτελή, η προσπάθεια που κάνουν οι άνθρωποι να ορίσουν το κοινωνικό τους status μέσα από ταμπέλες είναι έκδηλα.
Το πιο σημαντικό είναι πως και τώρα, τόσα χρόνια μετά ( από την εποχή που πραγματεύεται η ιστορία ) υπάρχουν ακόμα αυτές οι μορφές οικογένειας, η διάθεση της αποδοχής από τους γύρω, η δημιουργία ψεύτικης εικόνας και γενικά η δημιουργία μιας ψεύτικης πραγματικότητας που ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως κανέναν δεν εξυπηρετεί και δεν έχουμε καταλάβει πως κανένας πια δεν την πιστεύει!
Πέρασα από τους ίδιους δρόμους με εκείνη για την ακρίβεια από την ίδια κιόλας περιοχή, από τους ίδιους δρόμους αναζήτησης και είχα την ίδια εξέλιξη στις σκέψεις με εκείνη κάτι που τώρα το διαπιστώνω πιο εύκολα από ότι τότε που το πρωτοδιάβασα.
Στην πρώτη μου ανάγνωση αναγνώριζα τα κοινά στοιχεία της πολιτικής αναζήτησης αλλά ακόμα δεν είχα την ικανότητα να αντιληφθώ ρεαλιστικά την εξέλιξη όλης αυτής της πορείας κάτι που τώρα είναι πολύ ξεκάθαρο.
Ένα πολύ ωραίο βιβλίο που χαίρομαι που το ξαναδιάβασα!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
"Τώρα συγκινούμαι όλο και πιο αραιά, όλο και πιο δύσκολα. Έχει αρχίσει να μουδιάζει κάτι μέσα μου. Δεν είναι οργανικό, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, λόγου χάρη. Άλλο είναι, πιο ύπουλο, τρομακτικό. Κάτι από την καρδιά και το μυαλό μου. Λες να 'ναι η ιδέα μου;" Η αγωνία της Δέσποινα εκφράζει το φόβο των ανώνυμων γυναικών, που βλέπουν τη ζωή να γλιστράει μέσ' από τα χέρια του. Η κραυγή της γίνεται και κραυγή τους, πορεία της πορεία τους. Η αφήγησή της συντονίζεται με την πρόσφατη ελληνική ιστορία κι έχει δύο όψεις: από τη μια είναι η καθημερινότητα που κυλάει γεμάτη μικρές και μεγάλες εντάσεις, από την άλλη το πεπρωμένο που εμφανίζεται κάθε φορά απρόβλεπτα. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι το πείσμα μιας γυναίκας που αντέχει στις αναποδιές και βρίσκει το θάρρος να σαρκάζει.
Βασιλική
Comments