Η ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΑ
Ένα βιβλίο που με επιφύλαξη πήρα από τη βιβλιοθήκη.
Μου φάνηκε τόσο επαναλαμβανόμενο το θέμα του. Παντού όλα αυτά τα χρόνια, με αφορμή και αιτία τη ζωή και τα προβλήματά της όπως διαμορφώθηκαν από την κρίση και μετά, μια ιδέα γύριζε και ακόμα είναι η αλήθεια γυρίζει στο μυαλό μας: να φύγουμε, να φύγουμε από την πόλη.
Μάλιστα αυτή η ιδέα απέκτησε και άλλες μορφές τα τελευταία χρόνια σαν επέκταση της οικονομικής κατάστασης, έγινε και οικολογική ιδέα, και επαγγελματικής αποκατάστασης ιδέα και επιστροφής σε πιο απλές μορφές ζωής ιδέα ¨αλα παλαιά».
Αλήθεια είναι πως και εγώ σκέφτηκα πως θα ήταν να μπορούσα να φύγω, είχα μάλιστα δύο σημεία αναφοράς στο μυαλό μου, τη Σύρο ( το αγαπημένο μου νησί ) και την Ορεινή Αρκαδία, τον τόπο καταγωγής μου, το χωριό του μπαμπά μου, αλλά…
Αλλά η αλήθεια είναι πως αγαπάω την Αθήνα, αγαπάω τις μεγάλες πόλεις και δεν θεωρώ πως φταίνε οι πόλεις, οι άνθρωποι φταίνε άρα…
Όπως και να έχει από αυτό το βιβλίο γνώρισα δύο ανθρώπους που μπορεί να είναι γείτονες μου, συνεπιβάτες μου στο ΜΕΤΡΟ ή στο λεωφορείο. Δύο ανθρώπους που βιώνουν μια καθημερινότητα σαν τη δική μου, σαν όλων μας.
Δεν έχει υπερβολές αυτό το βιβλίο, δεν έχει καμία διάθεση εντυπωσιασμού ο συγγραφέας για να δικαιολογήσει την απόφασή τους. Με λίγα λόγια δεν είναι οι ήρωες ενός μυθιστορήματος που τους βρήκαν τα χίλια κακά της μοίρας τους, δεν τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι από το πουθενά, δεν τους χτύπησε η πιο σπάνια μορφή μιας εξίσου σπάνιας ασθένειας, δεν βρέθηκαν στο δρόμο από μεγαλοστελέχη πολυεθνικής που στερήθηκαν ξαφνικά το κρασί στο κολονάτο ποτήρι μπροστά από ένα minimal τζάκι που τα ξύλα τρίζουν γλυκά και από τα τεράστια τζάμια φαίνεται μια πόλη με τα φώτα της νύχτας, που την ατμόσφαιρα την πλημύριζε το διακριτικό άρωμα των κεριών JO MALONE και οι γόβες LOBOUTINE βρίσκονται πεταμένες σε μια γωνιά για να αποφορτίσουν την ένταση της μέρας… και έχει μεγάλη συνέχεια μια τέτοια περιγραφή!
Δεν τα αφορίζω, δεν τα καταδικάζω. Καλά κάνει ο καθένας και ζει όπως θέλει τη ζωή του αλλά με ενοχλεί που για πολλά χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν πως ΑΥΤΟ είναι το πρότυπο της πετυχημένης ζωής, αυτό είναι το προσδοκώμενο, πως αυτές οι εικόνες ορίζουν την ευτυχία και την αποδοχή των άλλων και το πιο στενάχωρο είναι πως σε μεγάλο βαθμό το κατάφεραν και τα αποτελέσματα αυτής της φούσκας τα είδαμε όλοι και τα βιώσαμε και συνεχίσουμε να τα βιώνουμε. Άστο κι αυτό στην άκρη.
Έρχεται λοιπόν αυτό το βιβλίο και ξαφνικά έχει για πρωταγωνιστές, καθημερινούς ανθρώπους που πλένουν πιάτα ( ουάου! ) που μαγειρεύουν, φίλες που πίνουν καφέ στην κουζίνα, νέους που πιάνουν τετράωρη εργασία για να βοηθήσουν στα δικά τους έξοδα, επαγγελματίες σε καθημερινά επαγγέλματα ( δεν έχει όλων τους η κάρτα 72 λέξεις για να περιγράψει το επάγγελμά τους ) και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν είναι κακομοίρηδες, απόκληροι της ζωής, αποτυχημένοι και φυσικά δεν είναι φουκαράδες ( τι λέξη!!).
Μέσα από μια φωτογραφία θυμήθηκαν, σκέφτηκαν, μέτρησαν και αποφάσισαν να τολμήσουν να αλλάξουν τη ζωή τους και αν πετύχει αν όχι πάλι πίσω. Ήταν ρεαλιστικά τα βήματα δηλαδή για να βρεθούν μπροστά στο ταξίδι της αλλαγής τους.
Ένα βιβλίο που νοιώθεις πως ακούς τους πρωταγωνιστές του να μιλάνε και όχι να τους διαβάζεις στις σελίδες του. Δεν έχει κενά στις προσωπικότητές τους δηλαδή μπορείς να νοιώσεις τις αγωνίες και τους φόβους τους την ελπίδα τους για κάτι διαφορετικό και να καταλάβεις τα γιατί που τους οδήγησαν στο νησί. Είναι ένα βιβλίο όμορφα γραμμένο και απλά που σε κάνει να νοιώθεις πως αυτούς τους ανθρώπους τους ξέρεις, τους γνωρίζεις και όχι απλά τους παρακολουθείς μέσα από τη διήγηση.
Μου άρεσε, πέρασα όμορφα με αυτό .
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
«Ήττα δεν είναι να σκέφτεσαι τους φόβους σου, ήττα είναι να φοβάσαι τις σκέψεις σου». Ο Μανόλης φόρεσε το μαγιό του και ξεκίνησε να πάει προς τη μικρή παραλία, να συναντήσει και τους υπόλοιπους. Ο ήλιος, διαγράφοντας την καθημερινή του τροχιά, πήγαινε προς τη δύση του σκορπώντας ένα φως που γλύκαινε τα πάντα τριγύρω. Τα δυνατά τους γέλια τον έκαναν να κοντοσταθεί και να τους χαζέψει για λίγο από μακριά. Ο Άλκης με τον Μίμη κολυμπούσαν, ο Παντελής με την Εύη έπαιζαν ρακέτες, ο μικρός παράβγαινε στο τρέξιμο με τα σκυλιά και οι μεγάλοι, αραχτοί, κάτι έλεγαν και χασκογελούσαν σαν ξέγνοιαστα παιδιά. Όλοι τους ήταν μαυρισμένοι, ωραίοι κι ευτυχισμένοι. Τους παράτησε ένα-ένα και θυμήθηκε πώς ήταν ένα χρόνο πριν έρθουν να εγκατασταθούν στο νησί. Πριν ένα χρόνο η γυναίκα του ήταν στα πρόθυρα της κατάθλιψης, ο μικρός του γιος πάθαινε απανωτές κρίσεις άσθματος, ο Παντελής είχε σοβαρό πρόβλημα με τα ναρκωτικά, η Ελένη μαράζωνε, ο Παναγιώτης ήταν απελπισμένος, η Εύη μες στα νεύρα και ο Άλκης στα χαμένα. Όσο για τον ίδιο, ήταν πνιγμένος στους λογαριασμούς και κάπνιζε τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Ένα χρόνο πριν κανείς δεν πίστευε ότι εκείνη η ακραία σκέψη του θα πραγματοποιούνταν και σε πολύ μεγάλο βαθμό θα πετύχαινε το σκοπό της. Κούνησε το κεφάλι και θυμήθηκε τι απάντησε στο δημοσιογράφο που το είχε ρωτήσει αν θα το ξανάκανε. «Αν κάνεις την υπέρβαση μια φορά, δε σταματάς. Εθίζεσαι». Παρακολουθώντας τους, θυμήθηκε επίσης πόσα είχε τραβήξει τον τελευταίο χρόνο, τι κόπος χρειάστηκε για να τους πείσει και πόσα έγινα που τους άλλαξαν τη ζωή. Πριν ένα χρόνο κανείς δεν πίστευε ότι θα παρατούσαν τα πάντα στην Αθήνα και θα μετακόμιζαν σ’ αυτό το μικρό νησάκι, εδώ, στην άκρη του Αιγαίου, που έμοιαζε με βραχονησίδα. Όπως επίσης κανείς δεν πίστευε ότι αυτή τους η πράξη θα προξενούσε τόσο μεγάλη αναστάτωση, που θα ξεσήκωνε όλα τα ΜΜΕ της Ελλάδας…
Βασιλική
Comments