ΣΤΑ ΟΡΙΑ – Καίτη Θαλασσινού
Αφού βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη με γύψο στο πόδι και πρόγνωση για δύο μήνες πατερίτσες, η Δημοτική Βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης ήταν η καλύτερη λύση.
Είχα την τύχη να είναι κοντά μου το υποκατάστημα του Φαλήρου ( έχει και η Θεσσαλονίκη Φάληρο!!) και έτσι στην ταλαιπωρία μου άρχισα να βρίσκω θετικά.
Μέσα στα πολλά βιβλία που διάβασα επέλεξα και το βιβλίο της Καίτης Θαλασσινού, «ΣΤΑ ΟΡΙΑ».
Την εποχή του 1940 αλήθεια είναι πως «λογοτεχνικά» την κυνηγάω. Είναι πολλά αυτά που έγιναν στην Ελλάδα, ήταν μεγάλα τα εγκλήματα από τις δυνάμεις κατοχής.
Η ιστορία γύρω από την Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Καλάβρυτα, και πόσα ακόμα ξεχνάω σίγουρα, είναι τραγική και θεωρώ πως η λογοτεχνία είναι το καλύτερο κανάλι για να την γνωρίσουμε όλοι εμείς.
Το συγκεκριμένο βιβλίο λοιπόν, είναι μια αληθινή και καλογραμμένη ιστορία. Είναι, για εμένα πάντα, η άλλη πλευρά της ιστορίας. Εδώ είναι ο «καλός» Γερμανός, η εύπορη οικογένεια και ένας δεσμός που με την οικονομική και κοινωνική κάλυψη που υπήρξε, ήταν πολύ πιο light σε αποδοχή από τους γύρω. Τις γυναίκες που έκανα δεσμό με Γερμανούς και πόσο μάλλον όσες γέννησαν παιδιά στην περίοδο της κατοχής μέσα από τέτοιες σχέσεις, η ιστορία γράφει, πως η Ελλάδα δεν τις αντιμετώπισε με κανένα οίκτο και με καμία δικαιολογία ούτε έστω την πιο προφανή, αυτή της πείνας.
Είναι λοιπόν ένα βιβλίο, άρτια γραμμένο λογοτεχνικά, αλλά πραγματεύεται μια τραγωδία που έζησε ένα ολόκληρος λαός από μια πλευρά λίγο πιο αποστασιοποιημένη, το δράμα είναι περισσότερο συναισθηματικό σε χρόνια που και το ψωμί ήταν ανύπαρκτο, η επίλυση των προβλημάτων είναι «ευκολότερη» λόγω των χρημάτων και της κοινωνικής θέσης και νομίζω πως σε μια εποχή τόσο δύσκολη, σε μια εποχή που μύριζε θανατίλα η καταγραφή μιας τέτοιας ιστορίας είναι κάπως παράξενη. Οι δυσκολίες που αυτή η οικογένεια και ο περίγυρος της αντιμετώπισαν δεν δείχνει να έχουν την τραγικότητα της καθημερινότητας των ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας, στον Πειραιά, στην Καισαριανή, στη Θεσσαλονίκη, είναι περισσότερο μεγάλα εμπόδια που δημιουργήθηκαν για να καλύψουν ό,τι εκείνη την εποχή ήταν κατακριτέο όπως σχέση με Γερμανό αξιωματικό, εγκυμοσύνη από Γερμανό αξιωματικό, συναισθηματικά κενά.
Δεν έχω την ικανότητα για κανένα γεγονός που να αναφέρεται στην περίοδο της γερμανικής κατοχής να δεχθώ καμία «ανθρώπινη» στάση των κατακτητών προς τους κατακτημένους. Είναι λάθος? Είναι στενόμυαλη άποψη? Είναι περιορισμένη οπτική? Δεν ξέρω, μπορεί όντως εγώ να το κάνω το λάθος αλλά τα νούμερα των Ελλήνων Εβραίων, των νεκρών στα Καλάβρυτα, στην Κοκκινιά, στο Δίστομο, ο λαός της Αθήνας τη χρονιά του λιμού και πόσοι άλλοι ακόμα που πέθαιναν στους δρόμους από την πείνα, δεν με αφήνουν να διαβάσω ευχάριστα τη συγκεκριμένη ιστορία ιδίως στην αναφορά εκείνη που για ένα νεογέννητο βρέθηκαν κούτες γάλα εβαπορέ. Φταίνε εκείνοι που μπορούσαν? Όχι βέβαια δεν φταίνε καθόλου αλλά δεν γίνεται να υπάρχουν κριτήρια για το αν μια πράξη είναι κατάπτυστη ή όχι και αυτά να είναι η κοινωνική θέση και η οικονομική επιφάνεια. Γιατί αυτό ήταν τότε μια γυναίκα που έκανε σχέση και πολύ περισσότερο παιδί με Γερμανό, κατάπτυστη και πολλά άλλα ακόμα που δεν γράφονται ούτε από εμένα!
Είναι μια καλή αναφορά βιβλίου στην άλλη πλευρά της ιστορίας εκείνης της εποχής που νομίζω δεν είχαν οι πολλοί την πολυτέλεια να τη ζήσουν. Είναι η πλευρά του "Όλα μπορούν να καλυφθούν!!" με τις κατάλληλες προϋποθέσεις πάντα.
Αθήνα 1941… Εποχή δύσκολη… τραγική… εποχή οριακή… Δύο φίλες… Η Εύα και η Μαρίνα στα είκοσί τους… Κόρες πλουσίων και γνωστών οικογενειών της εποχής. Η μία, ρομαντική και ευαίσθητη, ανυπομονεί να γνωρίσει το μεγάλο έρωτα… η άλλη, ρεαλίστρια κι ατίθαση, δεν πιστεύει ότι υπάρχει άνδρας που μπορεί να την κατακτήσει. Ζουν ανέμελα και ξέγνοιαστα… μέχρι τη στιγμή που οι Γερμανοί επιτάσσουν τα σπίτια τους και ανατρέπουν ριζικά την ήσυχη και ξέγνοιαστη ζωή τους. Τότε γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας, που πρέπει να μείνει μυστικός πάση θυσία. Τα εμπόδια και οι δυσκολίες ανυπέρβλητες. Και μια δυνατή φιλία, που ξεπερνά τα όρια, θα στηρίξει την αγάπη μέχρι το τέλος… Άνθρωποι σπάνιοι, με ακέραιους χαρακτήρες, ζουν στα όρια ξεπερνώντας τους εαυτούς τους. Τη συγκλονιστική τους ιστορία περιγράφει, με μοναδικό τρόπο, η φίλη τους, Καίτη Θαλασσινού. Σαν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, κινείται μεταξύ πραγματικού και απίστευτου, δημιουργώντας ένα χορό έντονων συναισθημάτων και εικόνων, με γρήγορη πλοκή, ένταση και αγωνία που σε καθηλώνει…
Comentarios