Είχα πείσει τον εαυτό μου πως τα πολύ φαρδιά και μακριά ρούχα μου αρέσουν, οι τεράστιες ζακέτες πάνω από πολύ φαρδιές μπλούζες ήταν το αγαπημένο μου στυλ και φυσικά πως το κολάν είναι πολύ πιο άνετο από τα τζιν ή όποια άλλα παντελόνια.
Μέσα στο δοκιμαστήριο πολύ μεγάλης αλυσίδας καταστημάτων δοκίμαζα μια χακί πολύ φαρδιά μπλούζα ( από το τμήμα εγκυμοσύνης παρακαλώ για να είμαι σίγουρη πως με κρύβει! ) και κοιτούσα την αδελφή μου περιμένοντας την επιβεβαίωσή της πως μου ταιριάζει.
Πικρή η αλήθεια, " τα φαρδιά σου πάνε άλλα να ταιριάζουν στο νούμερό σου, όχι γενικά τα τεράστια. Πρέπει να αδυνατίσεις να ξανά γίνεις όπως ήσουν".
Ήταν αρχές Μαρτίου 2014, στη Θεσσαλονίκη. Επέστρεψα στην Αθήνα και θα ξανά ανέβαινα τέλη Απριλίου για δουλειές.
Το ταξίδι Απριλίου ήταν το καθοριστικό. Έφτασα μια Τρίτη μεσημέρι και το πρώτο που ζήτησα από εκείνη ήταν να με βοηθήσει να αδυνατίσω.
Μου είπε πως δεν είναι εύκολο, για να αδυνατίσεις πρέπει να πεινάσεις, αλλιώς δεν αδυνατίζεις.
Ήμουν αποφασισμένη και επίσης ήμουνα 65 κιλά ( δεν υπήρξα ποτέ πάνω από 49 ή 50 με ύψος 1,60 ).
Άρχισα να ζητάω πληροφορίες για τη δίαιτα που είχε στο μυαλό της ή που είχε διαβάσει και μου απάντησε το ίδιο " πρέπει να πεινάσεις ".
Ξεκινήσαμε ή καλύτερα ξεκίνησα εγώ!
Βρέθηκα μπροστά σε φρούτα και χυμούς ( σπιτικούς όχι αγοραστούς ) σε λαχανικά και σαλάτες, σε γιαούρτια, σε γαλοπούλες, κοτόπουλα και στεγνά κρέατα ψητά, σε ζελέ και γλυκό του κουταλιού και φυσικά σε πολύ, πάρα πολύ νερό.
Τα περισσότερα από αυτά δεν υπήρχαν στη διατροφή μου μέχρι εκείνη τη στιγμή για τα τελευταία 6 ή 7 χρόνια. Τρεφόμουν με πίτσες, σουβλάκια, σάλτσες, σοκολάτες, ψωμιά, γλυκά, μαγειρευτά φαγητά με άπειρο λάδι και σάλτσες, τηγανητά ...
Δεν δυσανασχετούσα, είχα μια παράξενη λογική που έλεγε πως όταν όλα τελειώσουν, όταν χάσω τα κιλά που θέλω εκεί θα είναι ακόμα τα σουβλατζίδικα και οι πιτσαρίες και θα μπορώ να φάω. Ξεγελούσα τον εαυτό μου γιατί ήθελα να τα καταφέρω, το σκεφτόμουνα σα διάλειμμα στο γουρούνιασμα.
Μετά τις πρώτες δύο ημέρες η αδελφή μου ήταν σαφής " θα περπατάς καθημερινά είτε για να κάνεις δουλειές έξω ή για βόλτα ". Το έκανα και αυτό έτσι όπως το είπε.
Τα κιλά άρχισαν να πέφτουν, κανονικά και γρήγορα. Η μόνη μου ανησυχία ήταν μήπως τα ξαναπάρω, το μόνο που τη ρωτούσα συνέχεια, με διαβεβαίωνε πως δεν υπήρχε περίπτωση.
Μετά από αρκετές εβδομάδες άρχισε να μου προσθέτει και άλλες τροφές σε μικρή ποσότητα ( μακαρόνια, ρύζι, πατάτες ) σε απλές μορφές δηλαδή όχι τηγανιτές πατάτες με λουκάνικα αυγά και φέτα αλλά βραστές.
Έφτασα, αρχές Σεπτεμβρίου στα κιλά μου 49,5 με συνήθειες που πλέον μου άρεσαν. Άρχισα να τρώω κανονικά τα πάντα, άλλα υπήρχε στη διατροφή μου καθημερινά σαλάτα, φρούτο και χυμός όπως επίσης και πολύ νερό. Αυτό με έκανε να τρώω κανονικές ποσότητες φαγητού χωρίς υπερβολή.
Από εκείνον τον Απρίλιο μέχρι και σήμερα, κατάφερα να μείνω στα 50 κιλά με ελάχιστες και διαχειρίσιμες αυξομοιώσεις του ενός ή δύο κιλών, φυσικά και τρώω και "βρώμικα" αλλά με μέτρο και φυσικά συνεχίζω να περπατάω καθημερινά.
Όταν τη ρώτησα πως ήταν τόσο σίγουρη πως δεν θα ξαναπάρω τα κιλά μου είπε απλά πως θα το κάνω από μόνη μου γιατί τι αποτέλεσμα θα μου αρέσει και θα θέλω να το διατηρήσω.
Είχε απόλυτο δίκιο!
Μου αρέσουν ακόμα τα φαρδιά ρούχα αλλά αυτά που ταιριάζουν στο δικό μου σώμα και όχι τα εγκυμοσύνης.
Ξέρω πως είναι δύσκολο πολύ να κάνει κάποιος δίαιτα, το ξέρω γιατί το έζησα. Τις πρώτες μέρες ιδίως, ήθελα παγωτά, γλυκά, τηγανητά, σουβλάκια, πίτσες, κρέπες με λίγα λόγια τα πάντα αλλά ήθελα μάλλον πιο πολύ να ξαναβάλω τζιν παντελόνι, για την ακρίβεια ένα παλιό μου τζιν που φυσικά δεν ανέβαινε πάνω από τα γόνατα!
Βασιλική
コメント