Η Χριστίνα λέει...
Η αλλιώς πως μια βόλτα στον "έρημο" Πολύγυρο ένα βροχερό απόγευμα μπορεί να γίνει έμπνευση ζωής και χαράς.
Ζούμε για να υπάρχουμε ή υπάρχουμε για να ζούμε?
Το be or not to be ήταν το ερώτημα του Άμλετ στο θεατρικό μεγαλούργημα του Σαίξπηρ. Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση σύμφωνα με τα βιώματα του, την ιδιοσυγκρασία του, την φιλοσοφία που έχει αναπτύξει κατά τη διάρκεια της ζωής του μέσα από τις εμπειρίες του, την αντίληψη που έχει για τη ζωή και τον τρόπο που τη κοιτάζει.
Μα τη ζωή δεν την κοιτάζεις, την ζεις.
Όχι φίλε μου, την κοιτάζεις κατάματα, της κλείνεις το μάτι και την παίζεις όπως θες εσύ. Εδώ είναι η μεγάλη παγίδα, σ αυτό ακριβώς το πολύ λεπτό σημείο. Δεν είμαι ο στρατιώτης στο σκάκι της καθημερινότητας μου. Η καθημερινότητα μου είναι το πιόνι μου και γω η βασίλισσα του! Ο χρόνος είναι ένας αγέρωχος χείμαρρος που εκβάλλει σε έναν ατελείωτο φουσκωμένο ποταμό που παρασέρνει ό,τι βρει στο πέρασμα του. Η πλάση όλη είναι υποχείριο του. Πως μπορούμε να τον πάμε κόντρα και να ζήσουμε μέσα σε αυτή τη δίνη σαν μια ήρεμη θάλασσα λουσμένη από λιακάδα? Μα το κουμπί του είναι οι ώρες , τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα του.
Βρες τα ριμαδοκουμπα του και παίξε μαζί του έξυπνα. Απλοποίησε τον.
Ξύπνα το πρωί κοίτα τον ουρανό, άνοιξε το παράθυρο σου και πάρε μια τεράστια τζούρα οξυγόνου να γεμίσει η ψυχή σου ευγνωμοσύνη που ξύπνησες και σήμερα.
Πιες τον καφέ σου με απόλαυση, νιώσε τις μυρωδιές του και πες φωναχτά " μα έκανα έναν καφέ άλλο πράγμα!!! "
Μην κάνεις πλάνα αν δεν έχεις συγκεκριμένα ραντεβού μέσα στη μέρα σου γιατί μπορεί να μη ταιριάξουν όπως τα έχεις προγραμματίσει και θα αγχωθείς.
Ντύσου, πλύσου και φύγε για τη δουλειά σου με χαρά. Αν δεν σου αρέσει άλλαξε τη. Αν δεν μπορείς να την αλλάξεις αποδέξου τη, σκέψου πως σου προσφέρει τα προς το ζην αλλά σκέψου και πόσοι συνάνθρωποι σου δεν είναι σε θέση να δουλέψουν γιατί η υγεία τους δεν τους το επιτρέπει ενώ θα ήταν ευτυχισμένοι με τη δική σου δουλειά έτσι και ήταν υγιείς .
Μην είσαι αχάριστος. Σταμάτα τη γκρίνια και πες ευχαριστώ! Όσο για σένα που η δουλειά σου είναι η οικογένεια σου και το σπιτικό σου, μα πόση ευτυχία !!
Ευχαρίστησε τα παιδιά σου που υπάρχουν στη ζωή σου και στη κάνουν άνω κάτω με τις φωνές τους , τις βρωμιές τους και τα καπρίτσια τους τα εφηβικά.
Ξέρεις πόσες γυναίκες θα ήθελαν να βρισκόταν στη θέση σου και τις τρώει το μαράζι που δεν κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν παιδιά?
Σταμάτα τη γκρίνια και πες ευχαριστώ! Κάνε μια αγκαλιά κι εκείνον τον έρμο τον άντρα σου για να σου κάνει κι εκείνος. Οι αγκαλιές μοιράζονται δεν επαιτώνται.
Εσύ που είσαι μπακούρι μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις και όπου θέλεις πήδα!!! Καθάρισε όμορφα και ωραία το σπιτάκι σου.
Άναψε αρωματικά κεριά και βάλε μουσική που σε ευχαριστεί.
Μαγείρεψε ένα φαγητό ανάλογα τα κέφια σου , ξεκίνα να διαβάζεις κι αν δεν σου αρέσει το διάβασμα, η μουσική, το μαγείρεμα και η καθαριότητα βρες τι είναι αυτό που σ ευχαριστεί και κάντο. Κάντο όμως!
Βγες προχώρα στον ήλιο , στον αέρα, στη βροχή, σκέψου πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν να βγουν και δεν μπορούν γιατί είναι καθηλωμένοι σε αναπηρικό καροτσάκι και μη γκρινιάζεις, πες ευχαριστώ! Τα είπες τα ευχαριστώ που σου είπα να πεις τώρα που σκέφτηκες τη δυστυχία των άλλων και πήρες τα κουράγια σου μέσα από αυτή? Τέλεια, μπράβο! Τώρα κοίταξε μέσα σου και δες τη δική σου δυστυχία. Σου είπα από την αρχή πως τη ζωή τη κοιτάζεις , της κλείνεις το μάτι και παίζεις μαζί της όπως θες εσύ. Δεν είσαι ευχαριστημένος με τη δουλειά που επέλεξες ή που δεν επέλεξες ούτε με τα χρήματα που παίρνεις ή που δεν παίρνεις. Δεν είσαι ευχαριστημένη με την οικογένεια που επέλεξες να κάνεις ή που δεν έκανες. Δεν είσαι ευχαριστημένος καν που μπορείς και αντικρίζεις τον ήλιο.
Πάρτο όλο από την αρχή και φτιάξε την δική σου ευτυχία μέσα στη μέρα σου χωρίς να τρέφεσαι από τα προβλήματα των άλλων.
Για την ευτυχία των "δυστυχισμένων " έτσι πως τους έχεις εσύ στο νου , θα σου μιλήσω σε άλλο κεφάλαιο.
Ζήσε τα λεπτά και τις ώρες της ημέρας σαν να είναι οι τελευταίες σου και μη θεωρείς την ύπαρξη σου άτρωτη και δεδομένη.
Ζήσε τον χρόνο σου πριν σε παρασύρει στο αμείλικτο ποτάμι και νιώσε την ευδαιμονία να πηγάζει από μέσα σου και όχι μέσα από τον πόνο του διπλανού σου. Μάθε να ζεις έστω και στα 50 σου και πες ευχαριστώ στο μαύρο σου το χάλι που σε έμαθε επιτέλους να ζεις! Απεταξάμην την αθλιότητα, τη μιζέρια και την κακομοιριά.
Ζήσε τη δική σου ύπαρξη και όχι τις ξένες υπάρξεις που στην ουσία δεν σε αφορούν.
Δείξε συμπόνια πρώτα στον εαυτό σου για να μπορείς να δείξεις και στους άλλους. Αγάπησε τον άθλιο εαυτό σου και άλλαξε τον για να αγαπήσεις και τους συνανθρώπους σου που τόσο " νοιάζεσαι".
Φτιάξε τη ψυχή σου για να γίνει η ζωή σου θάλασσα λουσμένη από λιακάδα!
To be or not to be?
Υγ: Αν νομίζετε πως μια βόλτα σε μια "έρημη" στολισμένη πόλη είναι αφορμή μελαγχολίας είστε μακριά νυχτωμένοι!!
Χριστίνα
Comments