Οι δεκαετίες, οι ηλικίες και εμείς!
Ιούνιος, ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού. Επιτέλους, καλοκαίρι!
Για εμένα αυτή ήταν μια δύσκολη χρονιά που ξεκίνησε από τον Αύγουστο του 2023 με μπόλικο άγχος, μπόλικη έως και υπερβολική κάποιες φορές κούραση αλλά και με πολλές προσδοκίες.
Από τον Οκτώβριο ζω μέσα σε ένα εργοτάξιο, ένα εργοτάξιο που τελείωσε στις 15 Μαρτίου ( κράτησα και την ημερομηνία για να τη θυμάμαι! ).
Κουράστηκα ή καλύτερα εξοντώθηκα, υπήρξαν στιγμές που απογοητεύτηκα που είπα πως δεν θα τα καταφέρω πως δεν θα τα βγάλω πέρα αλλά συνέχιζα με απίστευτη υπομονή, μέσα σε αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα με πάρα πολλές δυσκολίες, είχα ατελείωτη υπομονή.
Αυτό μου το αναγνωρίζω, η υπομονή μου ήταν τεράστια, ανεξάντλητη σχεδόν στωική.
Κάθε φορά που με έπιανε πανικός σκεφτόμουνα πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα φτάσουμε και πάλι στο καλοκαίρι, στις διακοπές και όλα αυτά θα φαντάζουν μακρινά και περασμένα και φτου κι απ την αρχή.
Έφτασα σήμερα, την πρώτη Κυριακή του Ιουνίου να κάθομαι ήρεμα και να σκέφτομαι, έπρεπε να φτάσω 55 χρονών για να μπορώ να απολαύσω τις στιγμές?
Ναι έπρεπε, έπρεπε να μάθω τα όρια μου ή καλύτερα ήξερα το όρια μου αλλά έπρεπε να τα τεστάρω.
Την περίμενα αυτή τη μέρα, το περίμενα αυτό το μεσημέρι, μπορεί και έναν ολόκληρο χρόνο να περίμενα αυτό το μεσημέρι.
Κλειστές κουρτίνες, ανοικτά παράθυρα, η ησυχία της Κυριακής του Ιούνη και ηρεμία, πραγματική ηρεμία, όλα τακτοποιημένα όλα όπως πρέπει για να είναι όμορφη η ζωή ενός ανθρώπου μέσα στο σπίτι του, στο σπίτι μου!!
Σκεφτόμουνα, αν αυτό το έκανα όταν ήμουν 30 ή 35 το ίδιο θα ήμουνα, την ίδια υπομονή θα είχα, την ίδια στωικότητα στις δυσκολίες?
Όχι βέβαια θα ήμουνα στα κάγκελα, αν δεν ήμουνα στα σίδερα.
Τι σου κάνουν οι δεκαετίες.
Πενηντάρα, για την ακρίβεια πενηνταπεντάρα. Όταν ήμουνα 19 ή 20 χρονών μου φάνταζαν όλοι της σημερινής μου ηλικίας παππούδες και γιαγιάδες, τελειωμένη κατάσταση, έτοιμη για απόσυρση.
Άδικο είχα? Όχι βέβαια αυτό είναι το φυσιολογικό, ακόμα και σήμερα αυτό συμβαίνει.
Σε έναν 20αρη τα δικά μας 50 φαντάζουν μακριναααά!!Λογικό είναι, σκεφτόμουνα Κυριακάτικα καθισμένη στην απόλυτη ησυχία του καλοκαιριού, όλες οι δεκαετίες έχουν χαρακτηριστικά.
Στα 20 οι άνθρωποι ζουν τη δεκαετία του «ΘΕΛΩ»
Θέλω να γίνω σπουδαίος
Θέλω να γίνω διάσημος
Θέλω να γίνω πλούσιος
Θέλω να είμαι ηγέτης
Θέλω να μοιάσω στον ένα ή στον άλλο
Θέλω να με παραδεχτούν
Θέλω να κατακτήσω την κορυφή.
Στα 30 περνάμε στην δεκαετία του «ΕΧΩ»
Έχω καριέρα
Έχω όνομα
Έχω φίλους και οικογένεια δική μου
Έχω απαιτήσεις
Έχω στόχους
Έχω ανάγκες
Κάπως έτσι φτάνουμε στα 40 στη δεκαετία της ΄»ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ» και του «ΑΡΑ»
Έχω οικογένεια αλλά υπάρχουν περισσότερες υποχρεώσεις άρα κάνω πίσω τις δικές μου απαιτήσεις.
Έχω κάνει καριέρα, όνομα και λεφτά, έχω τη δυνατότητα να κάνω ότι θέλω αλλά εξαρτώνται κι άλλοι από εμένα, ιδίως παιδιά, άρα πρέπει να λογιάσω, να ζυγίσω καταστάσεις και να εξασφαλίσω τη σιγουριά και το μέλλον των δικών μου.
Έχω διάθεση και τον τρόπο για έξαλλη ζωή αλλά δεν έχω πια αντοχές άρα αρχίζω να ψάχνω για πιο εναλλακτικούς τρόπους ζωής και διασκέδασης.
Αυτό το «ΑΡΑ» της δεκαετίας των 40 είναι με λίγα λόγια η είσοδος στην γνώση, στη γνώση της καθημερινότητας και της ζωής.
Στη γνώση που τη συλλέγεις από τους δικούς σου, από εμπειρίες και από κατασταλαγμένους φόβους.
Σε αυτή την περίοδο συνήθως αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε και την πραγματική σειρά των αξιών, αναγνωρίζουμε την αξία της υγείας και την απόλυτη προτεραιότητά της.
Αντιλαμβανόμαστε την σημασία της σωστής διατροφής και της άσκησης και αυτό γιατί ουσιαστικά το ίδιο μας το σώμα το ζητά.
Αυτή φυσικά είναι και η δεκαετία της πρώτης φθοράς.
Είναι αυτές οι ηλικίες που μετράμε ρυτίδες και λευκές τρίχες στα μαλλιά μας.
Είναι η δεκαετία που ψάχνουμε την ιδανική κρέμα για πρόσωπο, σώμα, κυτταρίτιδα.
Είναι η στιγμή που αναγνωρίζουμε το νόμο της βαρύτητας στο ίδιο μας το σώμα, είναι η στιγμή που κοιτάμε τις παλιές φωτογραφίες και βάζουμε στόχους για τα κιλά των 25 μας χρόνων για τα μαλλιά των 28 χρόνων μας, για το ανέμελο στυλ και τη συμπεριφορά των 30 χρόνων μας.
Νομίζουμε πως είναι πολύ εύκολο στα 45 ή στα 47 να κόψουμε απλά το ψωμί ή τα μακαρόνια και να γίνουμε πάλι κορμί και όσο το νομίζουμε και δεν το καταφέρνουμε, να μας κρυφοκοιτά και μια μικρή κατάθλιψη γιατί γύρω μας κυκλοφορούν ελεύθεροι οι τριαντάρηδες και οι late εικοσάρηδες!!
Και ξαφνικά, ναι ξαφνικά, ανάβουν τα 50 κεράκια στην τούρτα μας!
Τα λυτρωτικά 50 και η δεκαετία τους!
Γιατί λυτρωτικά? Γιατί πολύ απλά είναι η δεκαετία του «ΞΕΡΩ»
Ξέρω τι έχω
Ξέρω τι έκανα και τι θα κάνω από εδώ και πέρα
Ξέρω πως δεν θα κάνω κανένα συμβιβασμό
Ξέρω πως να χαρώ τη ζωή μου αφού ξέρω τι αξίζει και τι όχι
Ξέρω τους ανθρώπους γύρω μου, τους αναγνωρίζω και δεν χάνω το χρόνο μου αν δεν αξίζουν
Ξέρω ποιος/α είμαι και δεν δίνω δεκάρα τι λένε οι άλλοι και φυσικά
Ξέρω να κάνω τις σωστές επιλογές για να ζήσω τη ζωή μου όπως θέλω εγώ.
Ότι κάνω το κάνω για εμένα και για δική μου ευχαρίστηση κι όχι για να μου το αναγνωρίσουν οι άλλοι ή για να με αποδεχτούν οι άλλοι.
Αυτή είναι η μαγεία της δεκαετίας των 50, η γνώση, η συνειδητή επιλογή στάσης ζωής και φυσικά η έλλειψη συμβιβασμών.
Όλα αυτά δίνουν σκυτάλη στη δεκαετία των 60, στη δεκαετία του σταρχιδισμού, είναι κάτι που αρχίζει να γίνεται στα 50 και εκεί, στα 60 πια, απογειώνεται.
Αυτή η δεκαετία, αυτός ο σταρχιδισμός, είναι ότι πιο δυνατό βιώνει ο άνθρωπος και θεωρώ πολύ τυχερούς όσους το ζουν και το κάνουν πράξη ζωής πριν τα 60 τους!
Τελειώνει εδώ όλο αυτό? Είναι τα 60 και η δεκαετία τους ορόσημο? Όχι βέβαια, υπάρχει και η μαγική δεκαετία των 70, η δεκαετία της ηρεμίας.
Στα 70 δεν υπάρχει τίποτα μπροστά για να τρέξεις να το προλάβεις ή για να το κατακτήσεις και ότι υπάρχει πίσω σου είναι ότι έχεις κάνει είναι πια βραβείο και παράσημο.
Στα 70 τεράστιο νόημα έχει ένας καλός καφές, φίλοι και λαμπερός ήλιος.
Το μόνο που έχω να πω με αφορμή την εποχή που ζούμε είναι πως τη δεκαετία των 80 τη θεωρώ την δεκαετία της ΤΥΧΗΣ γιατί θέλει μαζί με όλα τα άλλα και πολύ τύχη για να την διαβείς.
Ξέρω τι σκέψεις γεννά όλο αυτό, χρυσώνω το χάπι των ηντα μου, τα λέω όλα αυτά γιατί είμαι πενηνταπεντάρα, ψάχνω να κάνω όμορφα τα μεσοκοπήματά μου (που τη θυμήθηκα αυτή τη λέξη καλέ?) ψάχνω δικαιολογίες για τα νιάτα που δεν έχω.
Τίποτα από όλα αυτά, είμαι πολύ χαρούμενη για τα 55 μου χρόνια, είμαι πολύ ευτυχισμένη για όσα ΟΧΙ μπορώ να πω στα 55 χωρίς να χρειάζεται να τα δικαιολογήσω, για όλα αυτά που δεν είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι στα 55 από κανέναν, για όλους αυτούς που απλά μπορώ να διαγράψω από τη ζωή μου γιατί είναι λίγοι και άχρηστοι και φυσικά για την ηρεμία που μου δίνει η εμπειρία των 55.
Είναι δική μας επιλογή αν θα αποδεχτούμε τα χρόνια μας και θα χαρούμε τη ζωή μας ή αν θα παλεύουμε να επιτύχουμε το ακατόρθωτο, ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ!!
Μια παροιμία άλλωστε λέει «εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις»
Καλό Καλοκαίρι!!
Βασιλική
Comments