Μια υπέροχη εικόνα, μια φανταστική μυρωδιά αυτή του popcorn, η ώρα που σβήνουν τα φώτα και ξεκινά η προβολή, οι βελούδινες θέσεις, οι ψίθυροι.
Το σινεμά έχει μια μαγεία, ακόμα και χωρίς παρέα είναι μια φανταστική ιδέα για έξοδο.
Έξοδος, μια έννοια που την ψάχνουμε πια στο λεξικό, κλεισμένοι μέσα εδώ και δεν θυμάμαι πόσους μήνες, απλά περιμένουμε τις μέρες να περάσουν, τις εποχές να αλλάξουνε για αν ακούσουμε το πολυπόθητο "αμολάτε τους" του Βασίλη Αυλωνίτη από τους "Γαμπρούς της Ευτυχίας¨!
Για χρόνια είχα σταματήσει να πηγαίνω σινεμά. Είχα άλλους ρυθμούς άλλη καθημερινότητα άλλες προτεραιότητες και είχα ξεχάσει τι όμορφα που ήταν μέσα σε αυτές τις αίθουσες.
Το δικό μου αγαπημένο σινεμά απέχει από τις μεγάλες πολυαίθουσες στα mall.
Το δικό μου αγαπημένο σινεμά είναι το κλασσικό σινεμά, με τις δύο το πολύ αίθουσες, στο κέντρο ή στις συνοικίες της Αθήνας και αυτό θα παραμείνει.
Σε αυτές τις εποχές όμως, κλεισμένη στο σπίτι, ευτυχώς υπάρχει το internet.
Βρήκα τα site εκείνα που μπορώ να δω ταινίες και μάλιστα να δω αυτές που έχω χάσει αυτές που δεν κατάφερα να τις δω όταν κυκλοφόρησαν.
Μια από αυτές είναι το AMELI!
Όχι δεν το είχα δει, δεν κατάφερα να το δω όταν βγήκε στις αίθουσες αν και θυμάμαι τον απόηχο που είχε τότε η ταινία, η μουσική της και όλο το στυλ αυτής της ιστορίας.
Πολλά ήταν τα κορίτσια και οι γυναίκες (!), αρχές του 2000, με το χτένισμα της ηρωίδας!
Ήταν η πιο γλυκιά ταινία της χρονιάς της (2001).
Κατάφερα να τη δω τώρα, αυτή την εποχή που έχω μετατρέψει το σπίτι τα βράδια σε κινηματογραφική αίθουσα.
Ήταν όντως μια πολύ γλυκιά ταινία και κατάλαβα γιατί έγινε όλο αυτό εκείνη την εποχή πριν από 20 χρόνια.
Τότε δεν είχαμε ακόμα σκεφτεί να ζούμε απλά δεν είχαμε ακόμα σκεφτεί πως καθημερινές πράξεις καλοσύνης στους γύρω μας μπορεί να αλλάξουν τη δική μας και τη δική τους ζωή.
Έμοιαζε παραμυθένιο να επιδιώκεις το χαμόγελο των ανθρώπων γύρω σου.
Έπρεπε για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, η ηρωίδα να θυμίζει μικρό ξωτικό με ένα αθώο χαμόγελο για να πράξει αυτά τα μικρά και καθημερινά που έκαναν τους άλλους ευτυχισμένους, για να μπορεί να χαμογελά η ίδια καθημερινά και για να αφήσει να μπουν στη ζωή της απλά οι γύρω της.
Αν θυμάστε τότε ήταν η εποχή που όλοι ήμασταν πολύ στρεσαρισμένοι, αγχωμένοι, πιεσμένοι, από το ένα meeting βγαίναμε και στο άλλο μπαίναμε, χαλαρώναμε τα βράδια, μπροστά στο τζάκι το χειμώνα και στη βεράντα με τα ρατάν έπιπλα το καλοκαίρι με ένα κρύο ποτήρι κρασί ( ξηρό λευκό συνήθως ) ή τα σαββατοκύριακα το ¨σκάγαμε¨ για Αράχωβα και σκι το χειμώνα και Μύκονο τα καλοκαίρια.
Ήταν η εποχή που τα ρούχα μας και γενικά όλα μας τα εμφανή αντικείμενα ( τσάντα, παπούτσια, κινητό, ρολόι, γυαλιά ηλίου, αυτοκίνητο, laptop... ) έπρεπε να τα υπογράφει ένας μεγάλος οίκος και φυσικά η επαγγελματική μας κάρτα έπρεπε να έχει τουλάχιστον, 3 σειρές περιγραφή για το επάγγελμά μας!
Ήταν η εποχή που όλοι ήμασταν το λιγότερο γελοίοι, υποκινούμενοι από περιοδικά (δούλεψα σε αυτόν τον χώρο, δε βγάζω την ουρά μου απέξω),εικόνες χλιδής και φυσικά είχαμε αφεθεί στα χέρια των ¨ειδικών¨ για να μας ξεβλαχέψουν.
Με λίγα λόγια ζούσαμε μέσα σε μια φούσκα.
Η ταινία άφηνε τότε, σε όσους την είδαν, μια γλύκα στο στόμα και τίποτα περισσότερο, την αντιμετώπισαν μάλλον σαν παραμύθι, έτσι μου φαντάζει εμένα.
Έπρεπε να έρθει όλο αυτό που ακολούθησε, η κρίση ( μια κρίση που ουσιαστικά το μόνο που έκανε ήταν να βάλει τα πράγματα στη θέση τους γιατί πολλοί περπατούσαμε σε τεντωμένο σκοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας και θεωρούσαμε και τον εαυτό μας έξυπνο πως έχουμε βρει και τον τρόπο να μην πέσουμε, μαλακίες, τα μούτρα μας φάγαμε όλοι ), η αβεβαιότητα του αύριο και η αποκάλυψη της ψεύτικης ζωής που ζούσαμε για να κοιτάξουμε μπροστά και να δούμε την πραγματικότητα.
Μήπως και όταν είδαμε βέβαια την πραγματικότητα πράξαμε διαφορετικά?
Μπα δε νομίζω οι περισσότεροι έμειναν ( εδώ δε βάζω μέσα εμένα! ) το ίδιο κορόιδα και φυσικά με μεγάλη επιτυχία συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να ζουν μέσα σε φούσκα που όπου να ναι θα σκάσει, αυτή τη φορά ευτυχώς, στα μούτρα τους!
Έτσι λοιπόν είδα μια γλυκιά ταινία που όταν προβλήθηκε θεωρώ πως τον σκοπό της δεν τον πέτυχε, δεν κατάφερε να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους στις μικρές και απλές χαρές εκείνη την περίοδο.
Για το σήμερα που την είδα, θα πω πως ήταν μια όμορφη ταινία.
Βασιλική
Comments