Υπάρχει διάθεση σύγκρισης? Όχι βέβαια, δεν υπάρχει καν σύγκριση. Διάθεση υπάρχει!
Ήταν διαφορετικά αυτό ξέρω. Δεν τα κοιτάζω με νοσταλγία πια όλα όσα έζησα στα παιδικά μου χρόνια ούτε με αυτό το λεπτό χαμόγελο της θύμησης αλλά με απίστευτη χαρά γιατί τα έζησα, με απίστευτη διάθεση γιατί βλέπω μέσα από τις ευκολίες της σημερινής εποχής να επανέρχονται έστω και μόνο σαν εικόνα και γιατί σήμερα έχω την ικανότητα το τότε να το προσαρμόσω στο τώρα και να το ζήσω στην εξέλιξή του!
Περνούσαμε υπέροχα αλλά και τώρα τα παιδιά για τη δική τους εποχή το ίδιο λένε και πολύ καλά κάνουν!
Τα καλοκαίρια λοιπόν των παιδικών μου χρόνων ήταν κάπως έτσι.
Καλοκαίρι, τέλος των σχολείων, αρχές διακοπών.
Όλα ξεκινούσαν με την ημερήσια εκδρομή στα Βίλια πάντα με τη μαμά μας μαζί!
Ακολουθούσαν οι γυμναστικές επιδείξεις αρχικά, ντυμένα όλα με τα σορτάκια μας και τα μπλουζάκια μας και φυσικά με τις θρυλικές ελβιέλες!!
Φυσικά το τέλος ήταν η γιορτή για τα ενδεικτικά.
5ο Δημοτικό Αγίου Γερασίμου, Ιλίσια, στην πλατεία του Αγίου Γερασίμου.
Πως τα κατάφερνα και είχα πάντα 9 δεν το κατάλαβα ποτέ. Όχι χαζή δεν ήμουνα και δεν είμαι ούτε τώρα, λίγο αδιάφορη μπορείς να πεις πως ήμουνα αλλά…
Δεν είχα 10, δεν είχα 8 να πεις δεν τα καλοκατάφερνα αλλά είχα 9, σε όλο το δημοτικό, από την 1η μέχρι την 6η δημοτικού εγώ είχα 9!!
Φορούσαμε τα καλά μας, τα φουστανάκια μας, τα πέδιλά μας και νάμαστε στο σχολείο για να κάνουμε εμφάνιση.
Λογικό είναι να μην καταλαβαίνετε πόσο σπουδαίο ήταν να φορέσουμε το φουστανάκι μας το καλό και καλοκαιρινό γιατί πολύ απλά εμείς φορούσαμε ποδιές!!
Ποδιές με λευκό γιακαδάκι παρακαλώ και κορδέλα στα μαλλιά. Μάλιστα αυτές οι ποδιές, όταν τις πρωτοαγοράζαμε είχανε μια υπέροχη μυρωδιά.
Οι πρώτες ήταν ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ και μετά, όταν εγώ ήμουνα γυμνάσιο, εμφανίστηκαν οι ποδιές ΤΣΕΚΛΕΝΗΣ και μάλιστα τέλη Αυγούστου ή πρώτες μέρες Σεπτεμβρίου ( δεν είμαι σίγουρη για την ημερομηνία, ου γαρ μόνον…) στο ΜΙΝΙΟΝ είχε γίνει και επίδειξη με τις ποδιές και τα ρούχα ΤΣΕΚΛΕΝΗΣ.
Έτσι λοιπόν το να φορέσουμε το φόρεμά μας το καινούργιο, τις κορδέλες μας στα κοτσίδια και να πάμε στο σχολείο ήταν μεγάλη στιγμή!
Και κάπως έτσι ξεκινούσε το καλοκαίρι, με παιχνίδια από το πρωί στο πάρκο της Γεωργίου Παπανδρέου, στην αυλή του ΙΚΑ με την παιδίατρο να ουρλιάζει πως την ενοχλούμε, ( την ενοχλούσαμε δίκιο είχε αλλά τότε δεν το καταλαβαίναμε, αλήθεια είναι πως ενοχλούσαμε και άλλες ειδικότητες σε αυτό το ΙΚΑ ) με εμάς, καμιά δεκαπενταριά παιδιά να παίζουμε μήλα, κρυφτό, σκοινάκι, κουτσό, λάστιχο, στρατιωτάκια, δεν περνάς κυρά Μαρία, να μαθαίνουμε ποδήλατο και skate και να φωνάζουμε μόνοι μας ΜΠΙΠ ΜΠΙΠ κάθε φορά που πλησιάζαμε στο ΑΛΜΑΝΑΚ ( διάσημη καφετέρια στου Ζωγράφου τη δεκαετία 1970-1980) για να ειδοποιήσουμε τα γκαρσόνια που έβγαιναν με τους δίσκους γεμάτους γιατί πολύ απλά εμείς δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε!!
Τα μεσημέρια από κάθε πολυκατοικία έβγαινε και μια μαμά να φωνάξει το καμάρι της για φαγητό και μπάνιο.
Το απόγευμα πάλι κάτω ραντεβού, φτου κι απ’ την αρχή τα ίδια.
Στα μέσα Ιούνη προς τα τέλη ερχόντουσαν να προστεθούν και τα μπάνια με το πούλμαν, κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Πέμπτη.
Πρόβα για τις διακοπές ήταν αυτό!
Βουλιαγμένη, Αυλάκι, Λούτσα, Σχοινιά ήταν οι θάλασσες μας.
Σάντουιτς, φρούτα στο τάπερ και μεγάλο θερμός (καρό ήταν συνήθως με μεταλλικό καπάκι που εκτελούσε και χρέη ποτηριού) με κρύο νερό, αυτά ήταν τα βασικά και δρόμο με τον Ζαχαρία ( ο οδηγός του πούλμαν ) για μπάνιο.
Το ραδιόφωνο τέρμα να ακούγεται η Μαρινέλα και τα «Αμερικάνικα» και οι μαμάδες με τα περιοδικά στο χέρι, Γυναίκα, Πάνθεον, Ρομάντζο, Φαντάζιο, Ταχυδρόμος για να βγει η διαδρομή!
Η πιο όμορφη στιγμή που τη θυμάμαι έντονα πολύ έντονα είναι όταν γυρίζαμε πια από τη θάλασσα, μας έκανε μπάνιο, μας χτένιζε τα βρεγμένα μας μαλλιά και τα έπιανε με λαστιχάκι ( εκείνα τα φανταστικά λαστιχάκια που είχαν στις δύο άκρες τους πασχαλίτσες ) να μην ακουμπάνε στο λαιμό και μας ζεσταίνουν, μας φορούσε τα νυχτικάκια μας εγώ γαλάζιο και η αδελφή μου πράσινο και στην κουζίνα μας είχε στρώσει να φάμε, γεμιστά.
Στο σπίτι τα παντζούρια ήταν κλειστά και τα παράθυρα από μέσα ανοικτά για να έχει δροσιά.
Αυτό ήταν το μεσημέρι, με τον μπαμπά και τη μαμά να πίνουν καφέ ( φραπέ με παγάκια!!) μετά το φαΐ για λίγο, μέχρι να ξαναφύγει ο μπαμπάς για δουλειά και εμάς με ΜΑΝΙΝΑ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ, με τις κούκλες της ΜΑΝΙΝΑΣ να τους αλλάζουμε χάρτινα ρούχα και να παίζουμε μέχρι να πιάσει το απόγευμα για να κατεβούμε κάτω, κάτω με τα άλλα παιδιά και ξανά από την αρχή!!
Φυσικά κάθε καλοκαίρι γινόταν και το ταξίδι στο χωριό, στην Άρτα, για να δούμε τον παππού και τη γιαγιά και για να είμαστε όλα τα ξαδελφάκια μαζί.
Ήταν πολύ όμορφα χρόνια εκείνα όπως είναι πάντα τα περασμένα χρόνια αλλά είχαν ένα ακόμα λόγο, ήταν η αρχή.
Είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε όλα αυτά που τώρα είναι και δεδομένα και παρωχημένα στη δημιουργία τους.
Αναψυκτικά σε κουτάκι, έγχρωμη τηλεόραση, ξυραφάκια μιας χρήσης, φρέσκο γάλα σε χάρτινη συσκευασία, σοκολατούχο γάλα, φορητά κασετόφωνα, αποσμητικά σε περιοδικά ξύσε και μύρισε (η επανάσταση στη διαφήμιση) και πολλά πολλά ακόμα που σήμερα δεν εντυπωσιάζουν κανέναν!
Το παν είναι οι αναμνήσεις μας να είναι όμορφες γιατί έτσι μας πάνε μπροστά, πολύ μπροστά!
Χαίρομαι που μπορώ να έχω γύρω μου ξανά την εικόνα εκείνη μέσα από τις ευκολίες του 2022 γιατί κακά τα ψέματα τότε τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, ήταν όμορφα αλλά όχι δεν ήταν εύκολα καθόλου.
Βασιλική
#goodness#love#peace#kindness#life#joy#happiness#faith#goodvibes#health#hope#inspiration#motivation#happy#beautiful#healthy#smile#positivity#good#mywayoflife #vintage #retro
Comments